Yazmak..

Yazmak her zaman tehlikelidir. Yazı her zaman delile dönüşme olasılığı taşır. Söz unutulabilir ama yazı hiç beklenmedik anda bir yerden çıkar ve başınıza bela olur. Siyasi görüşleriniz bir darbe yönetiminin eline geçebilir, eski aşkınıza yazdıklarınızı sevgiliniz ya da eşiniz bir yerlerden bulup okuyabilir. Üç İstanbul'un Süheyla'sının Adnan'a yıllar önce yazdığı intikam mektubunu Adnan'ın hatırlaması gibi... O yazılanların unutulması için Süheyla gibi çabalarsınız ama Adnan o mektubu bir tartışmanın en şiddetli anında hatırlar ve olan olur.

Yazmak tehlikelidir. Yazmak kendini göstermektir çünkü. "Ben burdayım, benim böyle bir hayatım var ve hayata bu şekilde bakıyorum." demektir. Yazmak her türlü otoritenin gözünün içine girmektir. Her an onların yemi olmayı göze almaktır. Peki kimin gözüne görünmek için yazıyoruz o zaman? Kendimizi kime ispatlamaya çalışıyoruz? Ya da neden kendimizi ispatlamaya çalışıyoruz? Bu kalabalıkta, bu aynılıkta, kendimizin ne kadar farklı olduğunu mu göstermek amacımız? O zaman neden farklı olmaya çalışıyoruz? Bu sorulara cevap ararken belki de sadece can sıkıntımı gidermek, kendimi ifade etme gereksinimi duyduğumda içimi rahatlatmak için yazıyorum. Belki de Ferah-aver'in (benim canım arkadaşımın) ne kadar güzel şeyler yazdığını görüp ona imrendiğim - belki de biraz kıskandığım - için... Ve tabi ki "ben de burdayım" demek için.